Temps allongé

[column-half-1]

Herbe et camomille
sur la terre du dedans du dehors
verdure salutatoire
oracle qui étale
prophétie verte.
Une offre de choix cette refloraison
et cela paraît facile
d’envelopper la nudité.
Quelle panique cette poussée de fleurs
pour se trouver une place dans les arbres.
Herbe, camomille, fleurs sauvages
douceur sans profondeur comme du velours
ou un serment — ne pas piétiner.

D’énormes vagues de prairies
arrivent des campagnes profondes
les lis plongent
les fleurs de citronnier réapparaissent,
fleurs uniques,
vibrante traversée d’avril.
Le rouge des coquelicots
phare qui clignote.
D’énormes vagues de prairies
arrivent du large des campagnes.

Arrivent aussi des profondeurs du temps
herbe, camomille et fleurs uniques pour éclore
dans mes tiroirs, fleurs sauvages
dans mes tiroirs sauvages.
Une merveille les choses enfermées là-dedans
échangées, à échanger, changées
battements d’ailes de mémoire
apostrophes là-dedans traînantes
chuchotis chuchotements : masques du silence
du silence sauvage,
et pousse noire de l’encre
des écrits, des désécrits,
des réécrits
des écrits sauvages.

Des chronologies à longue figure
jeûneuses d’avenir devenues saintes
jettent la bure aux orties
et font fleurir un temps profane allongé,
temps fleur sauvage
des tiroirs sauvages.

Herbe grasse dans mes tiroirs
douceur sans profondeur comme du velours
ou comme un serment piétiné
et je vois qui se délasse et se prélasse
ta photo.

[/column-half-1]
[column-half-2]

ΑΝΑΣΚΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Χαμομηλάϰι ϰαὶ γρασίδι
στὰ μέσα ϰαὶ στὰ ἔξω χώματα
χλόη χαιρετιστιϰὴ
χρησμòς ἐξαπλώσεως
πρασινομαντεία.
Μεγάλη ἡ προσφορὰ τῆς ἀνανθίσεως
ϰαὶ μοιάζει εὔϰολη ὑπόθεση
τò τύλιγμα τῆς γύμνιας.
Τί πανιϰò ἡ τόση ἄνθιση
μή ϰαὶ δέν βρεῖ στὰ δέντρα θέση.
Xαμομήλια, γρασίδι ϰι ἀγριολούλουδα
ρηχή μαλαϰωσιὰ σὰν τοῦ βελούδου
ϰαὶ τοῦ ὅρϰου — μὴν πατᾶτε τοὺς ὅρϰους.

Тεράστια ϰύματα ἀγρῶν
ἔρχονται ἀπò τὰ βάθη τῆς ὑπαίθρου
βουλιάζουν ϰρινάϰια
λεμονανθοὶ ἀναφαίνονται,
μοναχοανθοί,
παλμώδης διάπλους Ἀπριλίου.
Τὸ ϰόϰϰινο τῆς παπαρούνας
φάρος ποὺ ἀναβοσβήνει.
Tεράστια ϰύματα ἀγρῶν
ἔρχονται ἀπὸ τὰ πελάγη τῆς ὑπαίθρου.

Κι ἀπò τὰ βάθη τοῦ ϰαιροῦ ἔρχονται
ϰαὶ σϰᾶνε χαμομήλια, γρασίδι, μοναχοανθοὶ
στὰ συρτάρια μου, ἀγριολούλουδα
στ’ἀγριοσυρτάρια μου.
Xαρὰ θεοῦ τὰ ϰλειδωμένα ἐϰεῖ μέσα πράγματα
ἀνταλλαγμένα, ἀνταλλάγματα ϰι ἀλλαγμένα
θυμητικῶν φτεροϰοπήματα
σύρσιμο προσφωνήσεων ἐϰεῖ μέσα
ψίθυροι ψίθυροι: ψιμύθια τῆς σιωπῆς
τῆς ἀγριοσιωπῆς,
μαῦρο βλαστάρι ἡ μελάνη
τῶν γραμμένων, τῶν ξεγραμμένων, τῶν γραφτῶν
τῶν ἀγριογραφτῶν.

Χρονολογίες μαϰροπρόσωπες
ποὺ νήστεψαν τò μέλλον ϰι ἅγιασαν
πετᾶν τὰ ράσα τους
ϰι ἀνθίζουν ἐγϰόσμιο ἀνάσϰελο χρόνο,
χρόνο ἀγριολούλουδο
ἀγριοσυρταριῶν.

Τετράπαχο γρασίδι στὰ συρτάρια μου
ρηχὴ μαλαϰωσιὰ σὰν τοῦ βελούδου
καὶ τοῦ πατημένου ὅρϰου
καὶ ρίχνει ϰάτι ξάπλες
μὰ ϰάτι ξάπλες ἡ φωτογραφία σου.

[/column-half-2]